پسرم کسرا

         هر چی بهش میگم مادر دست نزن به قیچی مگه به گوشش میره... الهی بمیرم داشت کاغذ می چید دستش ُبرید! قیچیِی ِ کند بود واسه کاغذ بود نمیدونم چطو ناغافل زخم کرد دست بچه رو خیلی عمیق نبود ولی گلوله گلوله اشک میریخت... ...

                                                                                          احساس میکنم ،تو حال خودش که باشه، ازش عکس بگیرم به همش میریزم، از دنیای خودش میاد بیرون! تصمیم گرفتم کمتر ازش عکس بگیرم الان اینقدر ناز و مردونه لم داده جلوی تلویزیون که دلم میخواد برم بخورمش...     ...

    جایی خوندم تربیت، توانائی گوش دادن است تقریبا به هر چیزی، بی‌ آنکه عصبانی‌ بشوید یا اعتماد به نفس خود را از دست بدهید امیدوارم بتونم اینجوری تربیتت کنم اما میدونم این میسر نمیشه مگر به الگوی خوب داشتن بس باید اول من این ُ خوب یاد بگیرم تا بعد بتونم به تو هم یادبدم.     ...

    یه مسابقه داره برگزار میشه تو نی نی وبلاگ که البته بهتر بگم داره میچرخه به این عنوان که "انگیزتون رو از ساخت  وبلاگ واسه دیگران شرح بدید" مسابقه جالبیه  من معمول تو مسابقات کمتر شرکت میکنم   اما چون شیرین جون من دعوت کرده حسابش فرق میکنه... انگیزه که مثنوی هفتاد من کاغذ ِ اما اگه بخوام عمده ترینش بگم: علاقه خودم به نوشتم بود (با اینکه استعدادی ندارم) نوشتن من ُ  آروم میکنه ، در طول نوشتن  میتونم به راه حل هم فکر کنم به تغییر دادن شرایط ، در واقع این امکان به من میده که بتونم مثل یه شخص سوم به موضوع نگاه کنم ، قضاوت کنم و درک بهتری از شرایط داشته...

       یه سوال دارم ! این نیم وجبی چطوری میتونه اینجور مشت ، مشت زیتون بخوره ؟ بهش میگم سهمت ُ  میذارم تو بشقابت ، سهم بابایی رو هم میذارم تو بشقابشون، مال خودش ُ تو سی ثانیه قورت میده حمله میکنه طرف بشقاب باباش اصلا نفهمیدم کی رسید بهشون ، کی خوردشون... پیروزمندانه صحنه رو ترک میکنه میره سراغ بازیش من هیولام ، با این دندونم الان میام میخورمت       یک عدد متر پلاستیکی ، یک عدد پایه میز ، یک پسر بچه دو سال و نیمه و نیم ساعت سرگرم  ِ من نمیدونم چی؟؟؟    اذیت بیش از حد کسرا و تغییرات بیولوژیکی من دست به دست هم داد و باعث شد یه دعوای...

        همیشه شعبون یه بارم رمضون   ...

        ...