خسته که باشی

خیلی زیبا بود عزیزم

سودابه جون یه متن انگلیسی یجا خوندم ترجمش کردم شاید تو وبلاگ خودمم گزاشتم. سر انجام آنروز بزرگ فرامیرسد بعد از پشت سر گذاشتن فراز ونشیب های زندگی بله ها و خیر ها در سکوت تماشا کردنها سرانجام آن لحظه فرا رسیده است. در حیرتم که چگونه این سالها مثل برق و باد گذشت؟پسرم اکنون برای خودش مردی شده.و آماده است که تشکیل خانواده دهد.طی سالهای رشد و بالیدن پسرم خاطرات زیبای فراوانی دارم از خندیدن ها یش و شادی که به زندگیم بخشید. دویدن برای گرفتن پسرک کوچولوم تا زمانی که آنقدر بزرگ شده و توانست من را پشت سر بگذارد. وقتی که میخواست زمان بیشتر بازی کند و یک لجظه از بیداریش را برای بازی کردن از دست نمیداد.زمانی که دوست داشت تا دیر وقت با صدای بلند موزیک گوش دهد.زمانی که نمیخواست به مدرسه برود.و عشق های زود گذر ومعصومانه دوران نوجوانیش .زمانی که سوالهایی میکرد که بسختی جوابی برایشان داشتم.چرا آسمان آبیست؟ماهیها از کجا میایند؟چرا باران میبارد؟چرا در سمت راست جاده رانندگی میکنیم. وسوالهای بسیار دیگر. بنظر غیر واقعی میماند نه؟ کوچولوی دوست داشتنیت کسی که از خودت هم برایش گذشتی و بیقید وشرط عاشقش بودی و هستی کسی که تو مهمترین فرد زندگیش بودی اکنون آماده است که زندگی مشترک خودش را آغاز کند لحظه نوستالژیک وعاطفی ایست . . .

چه عالی!چه حس خوبی بهم دست داد...روزگارتون پر از حس خوب

واااااااااااااای یه طوری شدم. چقدر فکرت زیاد رفته به دور دورااااااا. آخه این لحظه فکر کنم خیلی دور باشه هنوز یه چیزی :کسرا به این سن و قیافه میرسه ولی تو اون موقع قطعا این شکلی نخواهی بود. همین مامانامون با همه مشکلات ایران و زندگی ایرانی تو عروسی پسراشون اینقدر چروک نبون. حالا دیگه تو اونجا با هوای فرنگ که دیکگه ...... (راستی مامان آروین وبلاگش ر عوض کرده. یه بلاگ ساخته به اسمbee.niniweblog.com) ازم خواست بهت آدرس بدم و اگه دوست داشتی بهش رمز مطالبت رو بفرستی که دیگه فکر کنم رمزی نمینویسی