برای پسرم کسرا

میگن بچه بادوم  ِ و نوه مغز بادوم!

حالا اگه این مغز بادوم اولین مغز بادوم هم باشه دیگه ببین چی میشه!

        تو اولین خونه ای که چشم باز کردی ، خونه بابا مهدیت بود،اولین گریه ها،

اولین غلت زدن،اولین قدما ، حتی اولین کلماتت رو هم اونجا گفتی ،

نمیدونم چند ساله ای وقتی داری اینا رومیخونی؟ کجایی؟ و یا در چه حالی؟

اول ازهمه امیدوارم سالم باشی ،شاد و در بهترین موقعیت ممکنه.

دلم میخواد اینا روبدونی،حتی اگه سالها از این اتفاقات گذشته باشه:

امروز وقتی این نظرُ از بابا مهدیت خوندم دیدم چقدر تلاش من عبث بوده که میخواستم کاری کنم 

که شما یاد هم نیافتید،تازه وقتی امشب دیدم دوباره داری در موردشون حرف میزنی

و میگی "میخوام برم پیش بابا مهدی" فهمیدم چقدر دل به دل راه داره ،

نمیشه ریشه رو از ساقه جدا کرد،نمیشه قلب آدما رو پاک کرد

خاطرات ثبت شده تو ضمیر ناخوآگاه آدما به این راحتیا فراموش نمیشه ، 

من که چه عرض کنم حتی فاصله ها هم نتونستند اینکار و بکنه.

"بانام یادخدا

سلام

پسرم کسرا دوستت دارم .

خوب ِ من دوستت دارم .خدامیداند آن چنان دوستت دارم که بلبل گل رادوست نداشته است

وماهی آب را . توهستی منی ،تو هوای منی ، تو زندگی منی ،

درتوزنده ام وبا تو زنده ام .امیدوارم که همیشه سالم سلامت سعادتمند پیروز موفق باشی انشالله"

کودکم قدردان و دست بوس آدمایی باش که واست زحمت کشیدن و

الان با کلی شوق این کلمات رو واست مینویسن تا حداقل با گفتن بخشی از احساسشون

دلتنگیشون رو اندکی التیام ببخشن.

صداتون که تو خونه میپیچید منم دلم تنگ میشد، چه برسه به کسرا

امیدوارم شرایطمون رو درک کنید و خودخواهی ما رو ببخشید.

اما همیشه ممنون دارتون هستیم واسه تمام عشقی که به کسرا دادید...